Świadectwa

Mam na imię Wiesia. Chciałam złożyć krótkie świadectwo uzdrowienia. W styczniu tego roku (2023) uczestniczyłam w Warsztatach uwielbienia prowadzonych przez wspólnotę Płomień Jahwe. Podczas modlitwy prowadząca powiedziała, że Pan uzdrawia zapchane żyły. Poczułam w tym czasie mrowienie w łydkach, pomyślałam, że to do mnie. Mam zapchane żyły, słabe krążenie krwi, zimno w nogi i ból w trakcie snu. Przyjechałam do domu, podziękowałam Panu Bogu za spędzony czas i poszłam spać. Po nocy zauważyłam, że nie było mi już zimno w nogi i nie bolały mnie. Poszłam na badania, które wykazały, że żyły są czyste Chwała Panu Bogu za uzdrowienie. Amen.

Bóg potrafi zaskoczyć

Mam na imię Iwona i skorzystałam z łaski przeżycia kursu Mojżesz. Rozważając przed wakacjami z których rekolekcji skorzystać, brałam pod uwagę właśnie kurs Mojżesz i jeszcze jedne, które, jak uważałam, są bardziej na ten czas potrzebne i tamte wybrałam… Ale Pan Bóg wie, kiedy i jak się zatroszczyć: trudno jest być w dwóch miejscach naraz, więc się zatroszczył i otrzymałam ponowne zaproszenie od swego lidera na kurs Mojżesz. Czas, jaki wybrał na to był bardzo odpowiedni, bo przeżywałam swoistą pustynię. Miotana wewnętrznym strapieniem pojechałam do Suraża. Na rekolekcjach był czas wyciszenia, czas wsłuchania się w siebie, w to co Bóg mówi do mnie. Poznając życie Mojżesza, stawał mi się bardziej bliski i czasem wydawało się jakby to o mnie była ta historia. Niesamowita moc Boga, niesamowite Jego prowadzenie i to, że Wielki Bóg jest przyjacielem człowieka. Niby tak daleki a jednocześnie tak bardzo bliski! Bóg pokazał mi moją słabość i to, że kocha mnie właśnie taką, jaką jestem: ułomną, z błędami i  z wadami . Pokazał, że pomimo tego, zawsze jest tuż obok mnie. Nie zawsze prawdziwe jest to co się wydaje: jak postrzegają mnie inni, czy jestem dostatecznie dobra we wszystkim. Zobaczyłam jak krytyczna byłam względem siebie. Mieliśmy czas by stanąć w prawdzie o sobie samym. Tylko 40 godzin ale jakże dynamicznych i skutecznych. Otrzymałam potwierdzenie, że warto być dla innych, służyć i pomagać. Bardziej udzielać się we wspólnocie, wspomagać swojego lidera. Kurs Mojżesz to niezwykły czas, który wywarł trwały ślad w moim życiu, ukazując wielką miłość Boga względem mnie. Chwała Panu

Mogę być słaby

Szczęść Boże. Mam na imię Adam. Od prawie pięciu lat jestem w Odnowie.

Ostatni czas w moim życiu był trudny bo zajęć dużo i trzeba wiele tematów jakoś poukładać, ale na kurs Mojżesz przyjechałem chętnie, z ciekawością co tym razem przygotował mi Pan.

Nie będę opisywał przebiegu kursu, a jedynie to, co się we mnie pod jego wpływem zmieniło.

Śmiało mogę powiedzieć ze ja sprzed kursu i po, to dwie całkiem różne osoby. Jeśli miałbym bardzo obrazowo to opisać to zmiany, jakie we mnie zaszły to tak jakbym przeszedł REO drugiego poziomu tylko tym razem przyjmując w pełni świadomie to co mi Pan przygotował i do czego mnie powołuje.

Jeszcze przed kursem prosiłem „Jezu, pokaż mi, co chcesz abym zmienił w swoim życiu”. Oczywiście odpowiedzi otrzymałem, ale uznałem, że to nie do mnie, „bo do mnie Panie to trzeba mówić prosto”.

I w trakcie konferencji i wspólnych świadectw otrzymałem w sposób jednoznaczny słowa, które wiem, że były do mnie i nie pozostawiały żadnych wątpliwości. I nie mogłem już dalej siebie oszukiwać. Pan wyraźnie pokazał mi gdzie są moje zniewolenia i dał mi pewność, że pomoże mi się zmienić.

Ostatnio starałem się być jak najbardziej idealny, aby moja modlitwa, moje uwielbienie to były: „no po prostu nic dodać nic ująć”. I właśnie w trakcje wspólnej adoracji Przenajświętszego Sakramentu, gdy tak bardzo się starałem. aby to moje uwielbienie było takie „naj naj”, usłyszałem myśl: „ co robisz?” odpowiedziałem uwielbiam i usłyszałem: „kogo?” I zrozumiałem, że ja tak bardzo się starałem, tak pragnąłem być idealny, tak pragnąłem tych poruszeń serca, że to stało się treścią mojej adoracji. I powiedziałem „Panie zabierz to wszystko, ja tylko dla Ciebie chcę być i przy Tobie trwać, dla Ciebie samego”. I tam też zrozumiałem, że mogę być słaby, bo takim mną chce się posługiwać Pan. Choć jestem słaby i niedoskonały to jeśli tylko zapraszam Ducha Świętego to On przychodzi i sobą wypełnia moją nędzę i pomoże mi iść tam gdzie mnie pośle i czynić, to do czego nie jestem uzdolniony: bo Bóg jest ze mną. Czyż mam się czegoś lękać?

To właśnie tam zrozumiałem jak bardzo siebie zakłamywałem mówiąc „ Panie ufam Tobie”, ufam, że Ty się mną zaopiekujesz. Ale w rzeczywistości miałem plan A, B i C – tak na wszelki wypadek, ale to przecież żadnego związku nie ma. „Panie ufam Tobie” – to czasem można z przekąsem powiedzieć „żadne zaufanie”.

Ale już nie, już tak nie chcę, już nie planuję, już wiem, że to wszystko na nic, że tylko Ty Jezu jesteś moją tarczą i zbroją, tylko Ty pragniesz mego szczęścia, tylko na Tobie się nigdy nie zawiodłem. Tylko na Tobie chcę budować swoje życie i wiem, że Duch Święty mnie poprowadzi tam, gdzie chce i nie zabraknie mi Jego łaski.

I jeśli zastanawiasz się, czy warto wziąć udział w kursie Mojżesz, czy warto wyruszyć na głębię, to pomyśl, co dla ciebie uczyni Bóg, jeśli tylko powiesz „tak”.

Więc nie wahaj się, bo twoje „tak” to będzie jedna z lepszych decyzji w twoim życiu. W moim jest.

Jak ja w ogóle mogłam myśleć, że jestem niegodna?

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Ostatni czas nie był dla mnie szczególnie dobry. Do mojego serca zakradły się wątpliwości, które zaczęły się panoszyć. Nie czułam się godna, żeby świadczyć o miłości Bożej, bo nie do końca czułam się wierna.

Na kurs Mojżesz przyjechałam w strapieniu. Lecz z każdą chwilą moje serce coraz bardziej rozpalało się do Boga. Wśród głoszonego Słowa Bożego, katechez, modlitw, spotkań z drugim człowiekiem i doświadczeniu obecności Pana Jezusa w drugim człowieku, Pan wypełnił mnie swoją łaską i rozpalił moje serce na nowo. Wyjechałam pocieszona, przepełniona miłością Boga i szczęśliwa.

Próbuję podsumować, co się wydarzyło, bo w moim świecie, który zostawiłam na 40 godzin, nie zmieniło się nic. Myślę również, że Pan Bóg kochał mnie tak samo przed tym kursem, jak i podczas jego trwania. Coś zmieniło się we mnie. Stwierdziłam, że w moje dotychczasowe życie duchowe wkradła się rutyna. A teraz moje serce na nowo tak bardzo zapragnęło Boga. Otworzyłam się na miłość i na łaskę, którą Pan Bóg obdarza mnie nieustannie, a którą jestem w stanie przyjąć według mojej wiary. Doświadczyłam, że historia Mojżesza dzieje się tu i teraz, że Bóg wyprowadza mnie z niewoli, codziennie obdarza łaskami na dany dzień i karmi do syta. Uzdrawiająca miłość Pana wlała się do mojego serca. Jak ja w ogóle mogłam myśleć, że jestem jej niegodna? Panie, proszę, przymnażaj mi wiary. Nie chcę i nie potrafię bez Ciebie żyć. Amen.

Bóg jak zawsze dał mi więcej niż prosiłam

Kurs Mojżesz – Kiedy Pan Bóg zaprosił mnie na Kurs, od razu chciałam przyjechać. Chciałam się wyciszyć, odetchnąć i naładować swoje baterie. Bóg jak zawsze dał mi więcej niż prosiłam. Poruszył moje serce, pozwolił poznać pragnienia głęboko skrywane. Wlał w moje serce radość bycia Jego własnością, pewność zaopiekowania. Czas, który z Nim spędziłam dał mi głęboki oddech. Poukładał i porozwiązywał sprawy tak, jak tylko On potrafi. Chwała Panu! Katarzyna

Świadectwo Kasi

Mam na imię Katarzyna. W Odnowie w Duchu Świętym jestem od kilku lat. Na kurs Mojżesz pojechałam bardziej towarzysko, niczego szczególnego nie oczekując. Po prostu cieszyłam się na chwilę oddechu i czas spędzony z osobami ze wspólnoty i z Odnowy.

Dynamika kursu trochę zweryfikowała moje plany. Pan Bóg zapraszał na tym kursie do konkretnej drogi z Nim prowadząc mnie za rękę krok po kroku: czy to przez treści konferencji, czy wspólnej spontanicznej modlitwy, którą w ten weekend odkryłam na nowo. Kiedy mogłam do Niego mówić, ale też i słuchać. Nigdzie się nie spiesząc i trwając wspólnie z innymi.

Poznając postać Mojżesza poznałam bardziej siebie i doświadczyłam, że Pan Bóg zna i kocha mnie z całą moją słabością. I zaprasza, żebym szła i kochała w mojej codzienności tak jak On, nie skupiając się na swojej niemocy, tylko na Jego sile i obecności, czy to w słowie, czy w sakramentach.

Jakiś czas temu, zadano mi pytanie o to, gdzie jest moje serce. Nie bardzo rozumiałam skąd takie pytanie i do czego ma mnie ono doprowadzić. Czas kursu pokazał mi rangę ważności tego pytania. Żebym mogła iść w pełnej wolności za Jezusem, ważne jest w jakiej kondycji i gdzie jest moje serce. Teraz już myślę, że wiem i ta świadomość daje mi dużą siłę i radość do pójścia tą drogą, na którą zaprasza mnie Bóg.

Świadectwo Agnieszki

Kochani. Mam na imię Agnieszka i od 8 lat jestem w Odnowie w Duchu Świętym, a od 3 lat pełnię funkcję lidera.

Pragnę podzielić się z wami tym, czego doświadczyłam podczas rekolekcji kursu Mojżesz. Nie opiszę w jaki sposób były prowadzone rekolekcję, bo bardzo bym chciała, aby każdy z was osobiście mógł tego doświadczyć, biorąc w nich udział.

Bóg lubi zaskakiwać!

Zacznę od tego, że nie chciałam jechać na te rekolekcje. Przez ostatnie parę miesięcy nadmiar pracy, problemy zdrowotne i aktywne działanie we wspólnocie tak mnie przytłoczyło ,że nawet myślałam, aby zrezygnować ze służby lidera. Do Suraża pojechałam w strapieniu i niepewności co dalej…

Bóg miał swój plan.!!!

Na rekolekcjach była możliwość wyciszenia, zatrzymania… i wsłuchania się w siebie i w to co Bóg chce przekazać. Poznawaliśmy życie Mojżesza i jego relacje z Bogiem. Krok po kroku… Niesamowite! Mojżesz stał mi się tak bliski. Sposób w jaki Bóg go prowadził był pomocą na to co teraz dzieje się w moim życiu. Inaczej spojrzałam na siebie i swoją służbę jako lider wspólnoty. Zdałam sobie sprawę z tego jak bardzo liczyłam na własne siły. To, jak byłam odbierana przez innych, było dla mnie wyznacznikiem jak sobie radzę i czy się nadaję.

Wróciłam z rekolekcji ze świadomością , że chcę pogłębić relacje z Bogiem. Stanąć przed Nim w prawdzie w takiej kondycji jakiej jestem w danej chwili i otworzyć się na Jego działanie. To w Jego mocy jest moja siła. Niech się spełni plan jaki jest mi przeznaczony i choć będzie trudno to chcę wytrwać przy Bogu i na ten czas prowadzenia wspólnoty, tak jak Mojżesz pomagać innym dojść do „Ziemi Obiecanej”.

Chwała Panu !

Świadectwo Ani

Przyjechałam do Suraża w strapieniu. Czułam się zmęczona wieloma przykrymi sprawami, może też wypalona liderowaniem. Miałam wiele wątpliwości i pytań do Pana Boga. I piątek nie był łatwy. Stanęłam w prawdzie o sobie, ujrzałam swój Egipt. Siedzę w niewoli po uszy. Ale nie ma większej radości, gdy odkrywam swoją grzeszność, patrząc w umiłowane oczy Boga. Wiedziałam, że Pan, przeprowadzi mnie przez Morze Czerwone i pokona wrogów. A potem pustynia. „Dlatego chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić jej do serca.” Oz 2,16 Pustynia była mi wyjątkowo potrzebna, aby w chaosie i natłoku myśli usłyszeć głos Boga. Podziwiałam postać Mojżesza,  jak prowadził naród wybrany. A Izrael – ciągłe szemranie i niezadowolenie. A czyż to nie moja rzeczywistość? Mojżesz to człowiekiem modlitwy. Na weekendzie jej nie brakowało. Mieliśmy tylko 40 godzin, ale wszystko było modlitwą. W niedzielę w czasie liturgii Słowa, podczas Mszy Świętej, Pan powiedział mi wprost „Wystarczy ci Mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali” 2 Kor 12, 9b, Jakże znane Słowa z sytuacji kryzysowych w moim życiu. A potem w czasie uwielbienia, zostałam, dosłownie wykąpana w Bożej Miłości, zanurzona w żar Miłości Miłosiernej, która nie spala, ale wyzwala. Trochę jak z krzewem gorejącym. Podczas pobytu na „Kursie Mojżesz”, Pan umacniał mnie poprzez obrazy przeżytych rekolekcji, weekendów i służby w domu rekolekcyjnym. Tyle lat, od pierwszego decydującego wejścia do tego miejsca, które wymagało generalnego remontu. I tylu wspaniałych ludzi nagle przypomniałam. Razem dzieliliśmy trud apostolski. I nawet chwile  bolesne tu przeżyte, jaśniały przebaczeniem i były po coś. Od pewnego czasu zupełnie nie umiałam się cieszyć się ze swoich osiągnieć, sukcesów czy darów otrzymanych od Boga. W rozmowach z siostrami, Pan pokazał, jak bardzo mnie kocha, i jak ważne jest to, co robię. Otrzymywałam potwierdzenie, że warto być dla innych: organizując pielgrzymki, rekolekcje w swojej Parafii, służyć jako animator i lider. Pan zaskakiwał mnie i uprzedzał nawet w drobnych czynnościach, dawał odpowiedzi. Niezwykły czas łaski, działania Bożego.

„Przez wszystko przemawiałeś do mnie Panie,

Przez ciemność burzy, grom i przez świtanie,

Przez przyjacielską dłoń” Cyprian Kamil Norwid.

Wróciłam szczęśliwa, pełna zapału do dalszej pracy na niwie Pana.

Świadectwo Marty

Kochani mam na imię Marta. Na rekolekcje „Kurs Mojżesz” przyjechałam niczego nie oczekując i na nic nie byłam nastawiona. Wpadłam na nie z rozpędu życia codziennego zmęczona otaczająca mnie rzeczywistością i szybko uciekającym czasem. Potrzebowałam ciszy i wewnętrznego spokoju. I tak naprawdę to otrzymałam. Podczas nich uświadomiłam sobie że Pan Bóg kocha we mnie to co słabe i niedoskonałe. I nie muszę być „herosem”, żeby odpowiedzieć na zaproszenie Pana. Mogę być niedojrzała i ułomna a Bóg poprowadzi mnie i umocni we właściwym momencie.

Na tych rekolekcjach też wydarzyło się dla mnie coś co miało ogromne znaczenie, czego w ogóle się nie spodziewałam i co umocniło moją osobistą relacje z Panem Bogiem. Mogłam mu opowiedzieć
o swoich uczuciach…

Pobyt na rekolekcjach  uświadomił mi też jak bardzo potrzebowałam tego czasu modlitwy w Surażu, Eucharystii w tym miejscu i kontaktu z innymi ludźmi. Niestety nawet najpiękniejsze spotkania on-line nie zastąpią tego. Jestem bardzo wdzięczna Panu Bogu, że mogłam tu przyjechać i spędzić z nim czas. Chwała Panu!

Świadectwo Alicji  

Od 9 lat należę do Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym. Od przyjęcia Chrztu w Duchu Świętym, doświadczam ciągłej obecności Bożej w moim życiu, otrzymuję wiele łask od Miłosiernego Jezusa.

Miniony rok, myślę, że nie tylko dla mnie był bardzo trudny ze względu na pandemię, ograniczenia kontaktów z bliskimi itp. Jakże się ucieszyłam, gdy moja liderka zaproponowała mi uczestnictwo w weekendzie wakacyjnym Kurs Mojżesz. Jechałam do Suraża z nadzieją, że jak zwykle w naszym domu rekolekcyjnym odpocznę od codzienności i nabiorę sił do pracy… Przyjechałam z bagażem wielu spraw trudnych w moim życiu, chciałam to wszystko oddać Jezusowi, prosić, aby „to ON  się tym zajął”.

Jak zwykle…Bóg daje mi więcej niż mogę to sobie wyobrazić… Czterdzieści godzin trwania przy Jezusie na pustyni, gdzie na Eucharystii, Adoracji i konferencjach-nauczaniu, wylewały się na mnie zdroje łask. Doświadczyłam prawdziwego spotkania z Bogiem łaskawym, pełnym Miłosierdzia. Przed Najświętszym Sakramentem prosiłam Jezusa, aby wyprowadził mnie i mojego męża z niewoli trudnych spraw zawodowych, abyśmy potrafili rozpoznawać Wolę Bożą w naszym życiu.

Już w niedzielę, na Eucharystii poczułam się wolna i umocniona. Poczułam niesamowity pokój serca. Ten pokój trwa we mnie do dzisiaj, codziennie śpiewam Jezusowi Hymn Uwielbienia, a w uszach dźwięczą słowa: „jak Wielki jest Bóg…jak wielki jest Bóg…jak wielki jest NASZ BÓG”.

Po powrocie do domu, opowiedziałam mężowi (tyle ile mogłam) o niezwykłym przeżyciu 40-godzinnych rekolekcji. Przyjął moje wyznanie bez entuzjazmu…i poszliśmy na Mszę Św. o 17-ej, bo zawsze razem w niedzielę chodzimy do kościoła. We wtorek wszystkie nasze trudne sprawy firmowe zostały rozwiązane… Wierzymy, że  tylko mocą Bożą mogły być rozwiązane…Wielki jest Bóg! Niech Wola Boża zawsze wypełnia się w naszym życiu. Chcę Panie Jezu zawsze ufać tak, jak ufał Tobie Mojżesz.

Białystok, 13.07. 2021

Świadectwo Justyny

Podczas kursu Mojżesz zrozumiałam, że nie muszę być doskonała, żeby służyć Bogu. On wybiera i działa także przez słabych. Ważne, żeby mieć stałą relację z Bogiem, rozmawiać z Nim, szczerze mówić Mu o swoich uczuciach, wstawiać się za innymi. On pragnie przyjaźni z nami. Uzdalnia nas do swoich dzieł i obdarza mocą do spełnienia Jego woli. Chwała Panu za ten wspaniały czas. Justyna

Świadectwo Ewy

Kurs Mojżesz to dla mnie wspaniały czas osobistego spotkania z Bogiem. Historia Mojżesza nauczyła mnie zaufania i pokazała jak człowiek słaby może stać się mocnym. Doświadczyłam tam i poczułam jak bardzo jestem kochana, potrzebna i wyjątkowa i że Bóg jest ze mną w każdym momencie mojego życia. Zobaczyłam też, że tego co otrzymuję od Pana nie mogę zatrzymać dla siebie, ale mam tym się dzielić z innymi, iść do ludzi, ewangelizować. Moja wiara się wzmocniła. Ewa

Świadectwo Teresy

Szczęść Boże!

Na początku lipca uczestniczyłam w rekolekcjach pt. Kurs Mojżesz.

Wyjeżdżając do Suraża miałam pewne obawy jak sobie dam radę, gdyż nie jestem w pełni sprawna fizycznie. Zawierzyłam ten czas Panu Jezusowi przez ręce Maryi. I jakież było moje zdziwienie jak Bóg zatroszczył się o to wszystko w drobiazgach i uporządkował sprawy bożków – komórki i zegarka.

Czas tych rekolekcji był moim spotkaniem z Mojżeszem i Bogiem działającym cuda w życiu wybranego hebrajczyka i ciemiężonego narodu izraelskiego.

Te rekolekcje uzmysłowiły mi, że Bóg wybierając Mojżesza nie zwracał uwagi na jego słabą wymowę, ale wierne i otwarte serce. Bóg nim kierował, ponieważ on jako pokorny sługa i przyjaciel Boga, pozwolił się Bogu pokierować – zaufał Mu bez reszty i dzięki temu Bóg mógł zdziałać wielkie rzeczy. Bardzo ważna jest moja szczera relacja z Bogiem, mówienie Mu o wszystkich moich uczuciach i emocjach, oddawanie tego czym żyję i co trudne jest w moim życiu, z czym sobie nie radzę – stawianie Pana na pierwszym miejscu. Ważna jest cisza w życiu, aby słyszeć głos Boga. Te spotkania z Panem przemieniają życie, tak jak spotkanie Mojżesza z Panem Bogiem w obłoku, który ich zakrywał przemieniły Mojżesza, tak że kiedy wyszedł z obłoku, jego twarz promieniała, a cały lud widział zmienione oblicze Mojżesza.

Chciałabym, aby spotkania modlitewne naszej wspólnoty przemieniały nasze – moje życie, tak aby nasza – moja twarz jaśniała od światłości Pana, abym Bogu dawała większą przestrzeń w moim życiu, pozwoliła się tak prowadzić jak Mojżesz.

Bogu niech będą dzięki za prowadzenie, przytulenie i rozwianie wszystkich moich wątpliwości, za wielką troskę i czułość, za to że otwierał moje oczy, uszy i serce, tak abym jak najlepiej mogła skorzystać z treści głoszonych rekolekcji, aby one zmieniały moje życie.

Chwała Panu!

Teresa

Bóg w moim życiu jest odkąd pamiętam, ale dopiero od śmierci drugiego męża nastąpiła prawdziwa Duchowa Rewolucja w moim życiu.

Już jako mała dziewczynka ukochałam Matkę Najświętszą. Zwracałam się do Niej w każdej trudnej sytuacji. a takich nie brakowało. Wychowałam się w rodzinie alkoholików. Tata prowadził nas do kościoła, mama nie zawsze. Ale byliśmy rodziną bardzo „katolicką”, która wychowywała nas dzieci w duchu, że Bóg za zło karze, że trafimy do piekła itd. Pamiętam z dzieciństwa Boga, którego trzeba się bać. W domu były awantury i przemoc, płacz i łzy. Ja prosiłam Matuchnę, by mnie zabrała do siebie. Nieraz modliłam się o śmierć, by rodzice zapili się, bo już nie dało się tam żyć. Było i tak, że znienawidziłam Boga za takich rodziców, za wstyd i upokorzenie. Ale były też dni abstynencji, wtedy cieszyłam się, że Maryja wysłuchuje moich próśb.

Gdy miałam 14 lat, rodzice oddali mnie do dziadków. Miałam się nimi opiekować. Tak mi mówiono. Dziadkowie przyjechali do Białegostoku z Elbląga. Czułam się odrzucona, ale z drugiej strony teraz wiem, że Bóg chciał, abym tu była.

Skończyłam szkołę i zaraz wyszłam za mąż. Urodziłam syna. W tym samym roku zmarła moja mama. Trudno mi było wybaczyć rodzicom, tym bardziej, że moi dziadkowie wrócili z powrotem po śmierci swojej córki do Gdańska, a ja zostałam sama. Miałam już dwoje dzieci. Jednak życie zmieniło się w piekło. Wtedy był to bardzo trudny czas. Sama musiałam utrzymać swoją rodzinę. Koszmar z dzieciństwa powrócił. Wstyd i upokorzenie, przemoc. Musiałam ratować siebie i dzieci. A Bóg – był, owszem, ale na moich warunkach. Liczyłam się tylko Ja. Po rozwodzie mój mąż zmarł. Jeszcze wtedy Bóg był – ale znowu na moich warunkach.

Miałam troje dzieci. Byłam sama, robiłam co chciałam. Ale stało się coś, czego nigdy bym się nie spodziewała. Na mojej drodze stanął Zbyszek – drugi mąż. Urodziłam mu troje dzieci. Czułam się przy nim jak nowonarodzona. Doceniana, ukochana, szczęśliwa. Nie musiałam pracować. On utrzymywał całą rodzinę. I przyszedł taki moment, że zaczęło mi czegoś brakować. Mieliśmy ślub cywilny. Bóg był obecny w moim życiu nadal, ale zaczęła pojawiać się dziwna tęsknota w sercu. Pomimo ludzkiego szczęścia, moja dusza była smutna. Wiem, że żyłam w grzechu i im bardziej o tym myślałam, moje serce rozrywał ból. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że Bóg wzbudził we mnie tęsknotę za Nim, bo miał wobec mnie plan. I przyszedł taki dzień, że zmarł mój ukochany mąż. Gdy umierał (trwało to 7 dni), nie wiem czemu wypowiedziałam takie słowa przy jego łóżku trzymając różaniec w dłoniach Zbyszka: „Boże, dziękuję za wszystko, co przy Zbyszku dostałam od Ciebie. Niech się dzieje Twoja wola, Panie, tylko nie pozwól, bym się sama pogubiła zostając z małymi dziećmi. Pomóż mi, Boże.” Moje najmłodsze dziecko miało 2 miesiące, gdy on odszedł do domu Pana.

Ja, oczywiście, myślałam, że sobie poradzę, ale nic bardziej mylnego. Po dwóch miesiącach od śmierci wiedziałam już, że nie dam rady. Zaczęła się moja wewnętrzna walka z sobą. Depresja lękowa, paraliż i strach. To rządziło mną. Do czasu, kiedy z różańcem w ręku zaczęłam błagać Maryję o pomoc. Dopiero wtedy tak naprawdę zdałam sobie sprawę, że tylko Jezus przywróci mnie do życia. Wiedziałam i zdawałam sobie sprawę, jak ogromna odpowiedzialność spoczęła na mnie jako matce. Dzieci miały tylko mnie. Zdałam sobie sprawę, że starsze dzieci też jeszcze potrzebują matki. Tym bardziej, ze jeden z moich synów popadł w poważne problemy. Konflikt z prawem, uzależnienie od alkoholu. Musiałam się podnieść. Codziennie wraz z Maryją modliłam się o przemianę mojego serca. Bo, żeby pomóc dziecku, musiałam pomóc sobie. Jeden Bóg wie, co się działo w moim sercu. Walka wciąż trwała o moją duszę. Zobaczyłam w moim uzależnionym synu – człowiek, który wpadł w pułapkę. Zaczęłam spostrzegać problem alkoholików zupełnie z innej strony.

Jakimś trafem pojechałam z grupą AA na pielgrzymkę do Obór. Tam doświadczyłam czegoś bardzo dziwnego. Wróciłam z ogromnym pokojem w sercu. W głębi duszy pragnęłam przemienić swoje życie, nie wiedziałam tylko, w jaki sposób Bóg znajdzie lekarstwo na moją duszę – chorą, zranioną, samotną. Wylałam cały swój żal Matce Bożej Bolesnej w Sanktuarium w Oborach. Tam usłyszałam, że bycie mamą to trud i ogromna łaska. W czasie modlitwy za chorych i błogosławieństwa powiedziałam Jezusowi w Najświętszym Sakramencie, żeby uzdrowił moją duszę. Pamiętam, że to czego doświadczyłam i doświadczam to samo działanie Ducha Świętego. Nie rozumiałam, co się stało – „spoczynek w Duchu Świętym”. Dopiero ksiądz Adam, gdy mu o tym opowiedziałam, powiedział: „Zobaczy Pani, jak Pani życie się zmieni.” Teraz wiem, co miał na myśli. Od powrotu z tej pielgrzymki moje życie przeszło zwrot o 180^o. Jezus stanął na tronie w moim życiu. Nie liczę się ja, tylko On. To nawrócenie wciąż trwa. Już nie proszę Boga tylko daj i daj, i daj… Teraz Boga uwielbiam. Odkrywam Chrystusa na nowo. Dziękuję za każdy oddech mojego życia.

Dzięki Jezusowi jestem w Odnowie w Duchu Świętym. Tam poznałam wielu ludzi, którzy tak jak ja, z bagażem cierpień i zranień oddali swoje życie Chrystusowi. Moja dusza wciąż pragnie Boga, Boga dobrego, który ukochał mnie za nic, Boga, który nauczył mnie przebaczać i kochać ludzi takimi, jacy są. Moja dusz pragnie Boga, który pozwala mi patrzeć oczami Jego Syna na świat, na każdego człowieka. Bóg nauczył mnie pokory, pozwolił mi poznać Swojego Syna Jezusa Chrystusa na nowo. Moja wiara wciąż dojrzewa. Pomimo, że problemów wciąż przybywa, nieraz brakuje na podstawowe potrzeby dzieci, ja wyzbyłam się lęku. Ufam Bogu bezgranicznie, bo wiem, że On doprowadzi mnie do celu, jakim jest Zbawienie. Mogłabym tu opisywać wiele cudów, jakie zdarzają się po „drodze” do nieba.

Wiem też, że jeszcze parę lat temu siedziałabym jak „mysz pod miotłą” zalękniona, z grymasem cierpienia na twarzy, byle tylko wzbudzić litość. Teraz wie, że jeśli Bóg chce, abym cierpiała fizycznie (nadmieniam, że jestem chorą osobą z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa, chorobą jelita grubego i dwunastnicy, mam niedowład kończyn górnych, problemy z oddychaniem przez ucisk na nerw piersiowy – to tak ma być. Nauczyłam się wszystko oddawać Bogu. Gdy boli, myślę o Męce Jezusa – wtedy następuje dziwna rzecz, w pełnej świadomości zamieniam ból na modlitwę i nie czuję bólu. Tak ma być. Pan wie najlepiej, co mi potrzeba.

Gdy zapytałam się Jezusa: „czego chcesz ode mnie Panie za Twe hojne dary?”, Pan też szybko dał mi odpowiedź – powołał mnie do służby szerzenia Bożego Dzieła Miłosierdzia. A gdy patrzę teraz na moje życie, codzienność, na ludzi, których spotykam, na moje dzieci, to widzę samego Chrystusa. A gdy ktoś (a takich jest wielu) zapytuje się mnie: „Jak to możliwe, że mając tyle dzieci, ma Pani czas dla innych, zawsze Pani się uśmiecha i tak dobrze sobie radzi?… Skąd ma Pani tyle siły?” Ja odpowiadam wtedy krótko: To Chrystus – to On – to Jego zasługa.

Sama wiele razy nie mogę się nadziwić, jak dobry jest Bóg. Jak ja to robię, że dzieci nie chodzą głodne, zawsze coś ugotuję, znajdę czas dla wszystkich, podzielę się tym co mam, a przede wszystkim, ze umiem głośno i otwarcie mówić o Nim, o Jezusie Chrystusie, który oddał swoje życie na Krzyżu, bo tak ukochał ludzi. I nawet, gdy czasami mam wrażenie, że Bóg do mnie nic nie mówi, mam pustkę, to tylko po to, by nauczyć się wsłuchiwać w głębię swojej duszy. Nauczyć się walczyć ze swoimi słabościami i grzechem. Bo je jestem sama z siebie niczym, a tylko w Bogu, Jezusie Chrystusie, Duchu Świętym mogę pokonać każdą swoją słabość i grzech.

Chwała Panu!

Edyta l.40

Chrystus w moim życiu zawsze był Kimś bardzo ważnym. Wyniosłam to z domu rodzinnego. Śp. Dziadek mówił: „Nie przegapcie godziny trzeciej, bo wtedy umierał Pan Jezus.” To ja biegłam i wołałam: „ Dziadek, chodź, zbliża się godzina trzecia.” Zostawiał pracę, przychodził do domu i pogrążał się w modlitwie. Jako małe dziecko widziałam ten piękny przykład oddawania czci Panu Jezusowi.

W latach 1976-78 (nie wiem, który to był rok) pracowałam w laboratorium przy badaniu parametrów próbek. Schylona przy aparacie i zadowolona, że rano po przyjściu do pracy zawiesiłam jako pierwsza w swoim pokoju krzyż Pana Jezusa. Koleżanki mówiły: „Uważaj, możesz mieć problemy z pracą.” Gdy weszła kierowniczka, spojrzała i nic nie mówiła. Może pomyślała – ale mądra, odważna dziewczyna. A ja byłam bardzo dumna ze swego czynu.

Gdy miałam 39 lat, usłyszałam diagnozę – rak, bardzo zaawansowany, inwazyjny. „Co u pani leczyć?” Ja nie załamałam się. Obrałam Pana Jezusa ordynatorem, Matkę Bożą – lekarzem, która wypisała mi receptę bez wykupywania w aptece. Lek ten był pod nazwą – modlitwa, opakowań – bez liku. Gdy nie było domowników, leżałam krzyżem i błagałam Pana Jezusa i Matkę Boża o ratunek. Modlitwa była moim codziennym lekarstwem, tego leku nie da się przedawkować. Lekarze dziwili się, że tak pięknie to zniosłam, a ja wiedziałam, że moim Ordynatorem Niebieskim jest Pan Jezus. Ten Lekarz Wszechmogący leczy wszystkie choroby ciała i duszy. Nie ma choroby, z którą by Pan Jezus nie poradził.

Mija 27 lat po operacji, a ja dzięki Panu Bogu wbrew rokowaniom lekarzy jeszcze pracowałam 16 lat. Pan Jezus jest moim Królem, Siłą i Zbawicielem. Gdy robiłam remont w domu, panowie uwijali się przy montażu mebli. Wreszcie koniec pracy – pomyślałam – poproszę, niech wbiją gwóźdź, a ja zawieszę piękny, nowy krzyż, który kupiłam wcześniej. Usłyszałam taką uwagę: „Po co ten krzyż, po co niszczyć ścianę?” Odpowiedziałam: „Ten krzyż Pana Jezusa jest ważniejszy od tych wszystkich mebli, które montowaliście”. Widziałam ich ironiczne porozumiewanie się między sobą. Byłam również zadowolona ze swojej postawy.

Często spoglądam na krzyż wiszący na honorowym miejscu w domu i mówię: „Kocham Cię, Panie Jezu.” „Chwała Tobie, Panie Jezu.”

Teresa ze wspólnoty „Źródło”

Jan Paweł II

– wspomnienia –

Do dnia śmierci Jana Pawła II byłem katolikiem niedzielnym, tzn. chodziłem do kościoła od niedzieli do niedzieli i w święta nakazane. Zachowywałem post, miałem postanowienia wielkopostne czy też adwentowe i myślałem, że to wystarczy. W kwietniu 2005 roku nadszedł dzień śmierci Jana Pawła II. Mój smutek był tak wielki, że płakałem jeszcze tydzień po tym wydarzeniu. Każde wspomnienie w telewizji czy w radiu o Janie Pawle II wywoływało we mnie wzruszenie. Miałem ogromny żal do siebie, że nie mogłem się z Nim spotkać osobiście na audiencji, że nie miałem żadnej pamiątki od Niego, chociażby zdjęcia u Jego boku. Po uroczystościach pogrzebowych narodziło się we mnie ogromne pragnienie pogłębienia wiary. Tak naprawdę to autorytet Papieża był dla mnie bodźcem do tego, aby podążać za Chrystusem i bliżej poznać Pana Boga. To właśnie w tym okresie zacząłem gorliwie się modlić, wziąłem do ręki Pismo Święte, kupiłem „Tryptyk Rzymski”, dostałem też od przyjaciół zbiór encyklik papieskich napisanych przez Jana Pawła II. Wyruszyłem po raz pierwszy w pieszą pielgrzymkę mężczyzn do Krypna.

Kilka miesięcy później, zmarł mój tata. Łatwiej było mi zrozumieć i przeżyć Jego śmierć. W następnym roku skierowałem moje kroki do Wilna w kolejnej pieszej pielgrzymce. To właśnie na tym szlaku, przez Polskę, Białoruś i Litwę, Miłosierna Matka Boża pokazała mi drogę do swojego Syna, Jezusa Chrystusa.

Mijały miesiące, a ja nadal szukałem głębokiej wiary. Na tej drodze poszukiwania, po ukończeniu 40. roku życia, Duch Święty postawił mi Ks. Radka Hryniewickiego. To właśnie Ks. Radek zaprosił mnie na Rekolekcje Ewangelizacyjne Odnowy w Duchu Świętym. Przeżyłem je bardzo mocno. To w czasie tych rekolekcji zobaczyłem i poznałem miłość Pana Boga oraz wyznałem swoimi ustami, że Jezus jest moim Panem. Można powiedzieć: narodziłem się na nowo. Stanąłem w prawdzie. Spostrzegłem, gdzie jestem z moją niedzielną wiarą. No i Kochani, zaczęło się… Jak nowo narodzone dziecko uczyłem się rozmowy z Panem Bogiem i chodzenia Jego ścieżkami. Po rekolekcjach nie należałem jeszcze do żadnej wspólnoty. Pół roku męczyłem się z sobą samym, bo wiedziałem, że powstała po rekolekcjach grupa modlitewna spotyka się regularnie. Duch Święty dał mi męstwo, abym przełamał swoją nieśmiałość. To z Jego pomocą poszedłem i zobaczyłem siostry i braci, którzy radują się ze wspólnej modlitwy. Tam doświadczyłem działania Ducha Świętego, który nas otwierał na miłość Bożą i już 4 lata uczęszczam na spotkania. Przeszedłem formację duchową i dzielę się tą wielką radością z innymi, a radość moja teraz jest jeszcze większa, bo mogę wzrastać we wspólnocie razem z moją kochaną żoną.

Jestem teraz zupełnie innym człowiekiem. Zmieniły się moje priorytety życiowe. Dostrzegam to, czego wcześniej nie widziałem. Staram się zrozumieć człowieka i powody jego postępowania. Na co dzień czuję obecność i opiekę Pana Boga. Mam wrażenie, że problemy, na pierwszy rzut oka czasami bardzo trudne, po modlitwie-prośbie same się rozwiązują.

Dziękuję Opatrzności za Jana Pawła II.

Jeśli kogoś zaciekawiło moje świadectwo, serdecznie zapraszam na spotkania, które odbywają się we wtorki, po Mszy św. na plebanii.

Bogdan Reducha
Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym
przy parafii NMP Królowej Rodzin
w Białymstoku

Mam na imię Robert. Pochodzę z rodziny, w której nie zawsze praktykowano zasady życia chrześcijańskiego i której zarazem związek z Kościołem był bardzo luźny. Zostałem ochrzczony po 8 miesiącach od dnia moich urodzin – dzięki dziadkom. Pierwszą Komunię Świętą zawdzięczam niektórym moim koleżankom i kolegom ze szkoły oraz katechetce siostrze Elżbiecie, która za ich namową na kilka miesięcy przed Pierwszą Komunią Świętą przyjęła mnie na lekcje religii, zajęła się mną i nadrobiła ze mną moje zaległości. Czas przygotowań do Pierwszej Komunii Świętej zbiegł się z czasem rozwodu moich rodziców. Ojciec porzucił rodzinę, pozostawiając na głowie mojej mamy mnie, rodzeństwo oraz do spłaty swoje długi. Mama stanęła z problemem, z którym od początku nie potrafiła sobie poradzić. Myślę, że przechodziła załamanie. Ciągle narzekała, że na nic ją nie stać, że ja ją tyle kosztuję. Oszczędności robiła na jedzeniu i ubraniach. Mimo, że byłem dzieckiem, rozumiałem ją. Nie chciałem stawać na jej drodze, nie chciałem być dla niej ciężarem. Mama zajęła się sobą i młodszym bratem. Ja miałem większą swobodę działania. Nie lubiłem domu. Na ulicy spotkałem podobnych do mnie. Nie potrafię nazwać tego, co się we mnie wówczas działo. Niewątpliwie było mi trudno. Znam smak głodu i wiem, do czego byłem zdolny, żeby zdobyć coś do jedzenia. Do dziś mam uczucie pewnego bezpieczeństwa, kiedy się najem. Wówczas wyróżniałem się ze swojego otoczenia zaniedbaniem i chyba zapachem. Nie radziłem sobie z nauką. Zainteresowała się mną pedagog szkolna. Za jej przyczyną zostałem czasowo odebrany mamie i przeniesiony do Dziecięcego Centrum Readaptacyjnego filii Państwowego Domu Dziecka w Jeleniej Górze. Tam chodziłem do szkoły. Nie pamiętam za dobrze tego okresu. Były tam dzieci z całej Polski. Dzieci, których rodzice byli albo alkoholikami, albo się rozwiedli. Był tam jeden chłopak, którego rodzice byli głuchoniemi. Szkołę podstawową kończyłem już w Białymstoku jako czwórkowo-piątkowy uczeń. Nie pamiętam swojego Bierzmowania. Jednak od tego czasu każdego dnia, bez przerwy, modlę się na różańcu. Po maturze odbywałem zasadniczą służbę wojskową. Był to jeden z najpiękniejszych okresów mojego życia. Nie wiem jak to jest, ale łatwiej nawiązuję relacje z osobami, które miały podobnie pokręcone życie. W wojsku to ja zostałem przez takie osoby odnaleziony i niejako „uchroniony i namaszczony” na pisarza kompanijnego. Byłem w kompanii w hierarchii ważności drugą osobą zaraz po dowódcy kompanii. Do moich obowiązków jako pisarza kompanijnego należało: prowadzenie książki rozkazów; prowadzenie akt osobowych żołnierzy; planowanie i zabezpieczenie służby; planowanie, rozpatrywanie i rozliczanie przepustek i urlopów okolicznościowych; planowanie i rozliczanie żywności (w tym kartek żywnościowych); kwestie finansowe związane z żołdem oraz różnymi dodatkami niepieniężnymi. Z wojska wyszedłem w stopniu kaprala z odznaką wzorowego żołnierza. Byłem przygotowany do samodzielnego życia. Modlitwy różańcowej nie zaprzestałem. Określiłem wtedy swój plan – cel. Podejmę pracę i będę dobrym pracownikiem, skończę studia z dobrym wynikiem, ożenię się, będę miał dwoje dzieci: córkę i syna. Od 25 lat pracuję bez przerwy, w tym od 20 lat jako celnik. W tym roku we wrześniu otrzymałem od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego srebrny medal za długoletnią, wzorową służbę. Od 21 lat jestem żonaty. Mam wspaniałą żonę, bardzo dobrze gotuje. Ma na imię Dorota, nie dawno odkryłem, że w języku greckim to imię oznacza: „dar od Boga”. Mam 18 letnią córkę i 15 letniego syna. Studia wyższe ukończyłem z tytułem magistra ekonomii z oceną bardzo dobrą na dyplomie. Zanim się ożeniłem otrzymałem od mojej babci na własność w darowiźnie mieszkanie znajdujące się w drewnianym domku. Początki mojego małżeństwa nie były łatwe. Oboje z żoną nie wiele zarabialiśmy. Był to czas galopującej hiperinflacji. Wzięliśmy kredyt bankowy na zakup mebli. Oprocentowanie w stosunku rocznym wynosiło 36 %, po 3 miesiącach wzrosło do 82 %. Nie zapomnę pierwszej naszej zimy. Nie mieliśmy środków na zakup węgla. Codziennie chodziliśmy do chlewka na zmianę raz ja raz żona, by tam z nadzieją przebierać rękami w piachu w poszukiwaniu kawałków, pozostałości węgla. Do dziś ja z żoną zastanawiamy się, jak to było możliwe, że w miejscu, w którym już dawno nie było węgla, nam każdorazowo dzień w dzień w tym samym miejscu przez okres od października do marca udawało się codziennie napełnić wiadro węglem. Zaraz po tym doświadczeniu w moim życiu pojawił się dawno niewidziany mój wujek, który wrócił z zagranicy, od którego otrzymaliśmy darmowy deputat na węgiel na kilka następnych okresów zimowych. W tym samym czasie spotkaliśmy się również z ogromną życzliwością przyjaciół ze strony mojej żony. Otrzymaliśmy od nich za darmo naszą pierwszą lodówkę. Dzięki nim podjęliśmy dodatkowe zajęcia zarobkowe. Szybko spłaciliśmy nasze zobowiązanie finansowe. Wkrótce po tym zostałem zatrudniony w urzędzie celnym. Wydawało mi się, że już nic złego nie może mnie spotkać. Jednak z pojawieniem się moich dzieci, zaczął mnie trawić nowy problem, który bardzo mnie przerósł. Brak ojca w moim życiu spowodował, że nie mając wzoru bycia ojcem, nie wiedziałem, czym jest ojcostwo. Moje częste wyjazdy służbowe, dodatkowa praca w nadgodzinach, były moją wymówką i ucieczką od moich rodzicielskich obowiązków. Nie potrafiłem być ojcem dla swoich dzieci. Nie odnajdywałem się w życiu mojej rodziny. Do poznania tej rzeczywistości dochodziłem bardzo powoli. Jej pełne przeze mnie odkrycie sprawiło, że nie chciałem tak dalej żyć. Konsekwencją tego wewnętrznego rozbicia była niemożność przyjęcia przeze mnie propozycji intratnego awansu zawodowego. Utraciłem sens życia. Dziewięć lat temu uczestniczyłem w Rekolekcjach Ewangelizacyjnych Odnowy w Duchu Świętym. Stało się coś, co jest dla mnie najważniejszym i najbardziej przełomowym odkryciem mojego życia – Bóg jest moim Tatą! Po jakimś czasie zwróciłem uwagę, że zacząłem szczycić się tym, że jestem tatą, że czynię starania i znajduję czas dla moich dzieci. Szybko rosną. Tym bardziej czułem potrzebę bycia z nimi w ich okresie dorastania. Rozmawiamy ze sobą. Dzielą się one swoimi problemami i radościami. To czego nie było, a jest teraz, to radość z przebywania razem, żona mi mówi, że stałem się bardziej matczyny niż ona. Jestem spokojniejszy o swój byt i rodzinę, nawet biorąc pod uwagę nagłe i niesprzyjające okoliczności. Dwa lata temu stwierdzono u mnie nowotwór w kości udowej lewej. Przeszedłem operację, kontynuuję leczenie. Jest we mnie pokój. Wiara w Boga bardzo mi pomaga. Powoduje, że kiedy ktoś mi mówi, że czegoś nie mogę zrobić, że to ponad moje siły, ja się tylko w duchu uśmiecham, bo Bóg daje mi siłę wyboru. Wiara pomaga mi w wybiciu się ponad przeciętność. W dalszym ciągu kontynuuję modlitwę różańcową. Lubię mój dom. Odnajduję się w mojej rodzinie. Umawiam się z moją żoną na randki, a to udajemy się do jakiejś restauracyjki na dobrą kolację, a to idziemy do kina. Dzieci nas w tym dopingują. Odnajdując się w życiu rodziny, odnalazłem się jednocześnie w życiu Kościoła. Od sześciu lat jestem liderem grupy modlitewnej „Jezus Dobry Pasterz” w parafii Ducha Świętego w Białymstoku. W pracy społecznej udzielam się na rzecz ludzi, których życie bardzo się skomplikowało. Potrzebują pomocy w załatwieniu prostych spraw życiowych, w przełamywaniu barier w relacjach międzyludzkich. Wydaje mi się, że znam ich od dawna. Na swój sposób są mi bliscy. Umiem z nimi rozmawiać. Otwierają się przede mną.  Zmiana dokonała się też w życiu mojej mamy i młodszego brata. Oboje praktykowali coś w rodzaju hinduizmu, byli zafascynowani osobą Satia Sai Babą. Przed siedmioma laty oboje przeżyli swoje nawrócenie podczas wakacyjnych Rekolekcji Ewangelizacyjnych Odnowy w Surażu. Odnaleźli pokój serca. Mama realizuje się w różnych programach prowadzonych przez Uniwersytet Trzeciego Wieku. Spełnia się w malarstwie akwarelowym. Brat ma od tamtej pory stałe zatrudnienie. Jest specem od kominków. Oboje od jakiegoś czasu praktykują modlitwę różańcową.

Białystok, listopad’2011.                                                           Robert Masłowiecki

Mam na imię Halina. Należę do Grupy modlitewnej przy Parafii NMP z Guadalupe. W tym roku chciałam pojechać na Czuwanie Odnowy w Duchu Świętym w Częstochowie, ale tydzień wcześniej zachorowałam na rwę kulszową. Tabletki nic mi nie pomagały. Od poniedziałku po Czuwaniu miałam iść na zastrzyki. Pomimo bólu pojechałam na Czuwanie. W czasie modlitwy o uzdrowienie prosiłam Boga o uzdrowienie, ale ciągle bolało. Pomyślałam, że jestem niegodna. Około trzeciej rano wróciliśmy do domu. Po kilku krokach po wyjściu z autokaru zauważyłam, że nic mnie nie boli. Przyszłam do domu, wzięłam Pismo Święte i czytam: „Biedak zawołał i Pan go wysłuchał” i dalej „Nie święci i nie Zastępy Aniołów ale Ja Pan cię uzdrawiam”. Jak niewierny Tomasz nadal nie wierzyłam w uzdrowienie. Myślałam, że jak wrócę do pracy, to ból wróci. Ale nie wrócił. Zostałam uzdrowiona. Chwała Panu!

Halina

Bardzo chciałam uczestniczyć w rekolekcjach wielkopostnych, w których oprawę muzyczną miał tworzyć mój ulubiony zespół Mocni w Duchu. Miały być to moje pierwsze rekolekcje Odnowy w Duchu Świętym. Kupiłam nawet koronkę do Ducha Świętego i zaczęłam ją odmawiać wraz z tajemnicą różańca świętego: Zesłanie Ducha Świętego w intencjach o głębokie przeżycie tych rekolekcji dla naszej wspólnoty. Jakie było moje zdziwienie, kiedy we wtorek obudziłam się z ogromnym bólem gardła. W domu zapanowała grypa. Prosiłam więc Boga słowami: Ty wiesz Boże jak bardzo zależy mi na tym, by pójść na te rekolekcje. Jeżeli i Ty tego chcesz – pomóż mi. I przestałam o tym myśleć. Oddałam sprawę w ręce Boga i właściwie to zrezygnowałam już z moich planów. Następnego dnia obudziłam się jednak nie czując żadnego dyskomfortu. Gardło było w najlepszej formie, a nawet  w tak dobrej już dawno nie było. Pracując w szkole z małymi dziećmi straciłam dźwięczność w głosie a niedomykalność krtani , która doskwiera mi już wiele lat, często uniemożliwia mi aktywną pracę. Tego dnia nie mogłam się nadziwić dźwięczności mojego głosu. Tak brzmiący nie był już od bardzo dawna.

I wreszcie doczekałam się wieczoru. Mogłam wybrać się do kościoła Św. Wojciecha, aby uczestniczyć w rekolekcjach. Msza święta była taka zwyczajna, a o. Remigiusz Recław wydawał się być taki młody. Spodziewałam się zobaczyć kogoś starszego. Nie mniej jednak opuszczałam kościół z przeświadczeniem, że jutro znowu tu przyjadę.

W czwartek o. Recław prowadził modlitwę o uzdrowienie. Zdziwiło mnie to, że te młode dziewczyny śpiewające w zespole mają dar poznania. Wiedziały, że w tej chwili jest uzdrawiany człowiek z cukrzycy, inny z przewlekłego kataru. Zaczęło do mnie docierać, że wiek naprawdę nie gra tu żadnej roli. Duch Święty przychodzi do kogo tylko zechce. To zapewne powoli zaczynało otwierać we mnie jakieś drzwi.

W piątek z kolei ujęło mnie świadectwo Eli (mamy Ingi Pozorskiej- kierowniczki zespołu). Gdy zaczęła opowiadać o  swoim życiu, wówczas ujrzałam siebie w przeszłości z podobnymi problemami. Stała się więc mi bardzo bliska. Jej mąż miał glejaka – taki przypadek guza, którego się nie operuje. Podobne przeżycia były także i moim udziałem, gdyż kilka lat temu usłyszałam diagnozę lekarską dotyczącą mojego synka: „Guz przysadki mózgowej”. Przypomniałam sobie, jak wtedy się czułam, jak ugięły się  pode mną kolana, a ja mówiłam: nie, to nie może być prawda. To niemożliwe. Mnie nie mogło przydarzyć się coś takiego. Wspomnienia na nowo ożyły z wielką siłą. Duch Święty wykorzystał  w tamtej chwili moje emocje, bo najlepsze było jeszcze przede mną. Pod koniec Mszy świętej podzieliliśmy się na 3 – osobowe grupki. Stała obok mnie Ewa z mojej wspólnoty, więc szybko przytuliłyśmy się do siebie, żeby przypadkiem nikt nas nie rozdzielił. Otrzymałam nr 1. Tak zdecydowała Ewa. Uklękłam więc jako pierwsza, a Ewa i inna dziewczyna, która znalazła się w naszej trójce, modliły się nade mną. Zaczęłam prosić Ducha Świętego, aby otworzył drzwi mojego serca. Tak bardzo pragnęłam, aby wszedł i ogarnął mnie, choć nie wiedziałam jeszcze, o co tak naprawdę proszę. Nagle usłyszałam, że z moich ust wypływają słowa, których nie rozumiem. Było to coś w rodzaju: lamana la itp. Zrozumiałam, że to Duch Święty modli się we mnie. Tego uczucia nie da się opisać. Łzy szczęścia spływały mi po twarzy,  ale nie wstydziłam się tego. Gdy wstałam, by modlić się za Ewę poczułam, że mogę więcej niż dotychczas, że moja modlitwa ma jakąś nieznaną mi moc. Modliłam się w językach. Po chwili podszedł do nas ksiądz (nawet nie pamiętam który – jeśli się nie mylę ks. Herman) i na naszych czołach zrobił znak krzyża. Sądziłam, że podszedł do wszystkich. Tylko zdziwiłam się, że udało mu się tak szybko przejść przez tłum ludzi. Okazało się, że podchodził do wybranych osób. To wiem z relacji bardziej świadomych w tamtej chwili osób.

Na koniec – o. Remigiusz pobłogosławił nas monstrancją z Najświętszym Sakramentem, aby uzdolnić nas do niesienia krzyża. Dla mnie w tamtej chwili żaden krzyż nie przychodził do głowy, bo byłam przeszczęśliwa. W euforii wróciłam do domu i od razu zaczęłam opowiadać moim dzieciom, o tym co mnie spotkało. Mego męża nie było jeszcze w domu. Wrócił jednak po chwili z próby chóru w okropnym humorze. Moje wyznanie rozzłościło go jeszcze bardziej. Powiedział mi kilka bolesnych słów, które przeszyły moje serce jakby mieczem. Wówczas przypomniałam sobie  monstrancję i  słowa ojca Remigiusza. A więc to ten krzyż – pomyślałam. „W tej chwili mam go z pokorą nieść. Tak Panie. Zgadzam się. Dla Ciebie to uczynię”. W ciszy poszłam do swego pokoju i zasnęłam z Duchem Świętym, gdyż mój mąż tej nocy mnie opuścił. Następnego dnia dzień zaczął się od nowa . Zło odeszło i zapanował spokój. Szukałam tylko wolnych chwil, aby sprawdzić, czy przypadkiem Pan Bóg nie zabrał mi tego daru. Bałam się, że może to było tylko moje złudzenie. Ale nie. Gdy tylko przyzywam Ducha Świętego –On przybywa, a ja kładę swe dłonie na moim najmłodszym synku, by Jego moc go ogarniała i uzdrawiała. Teraz rozumiem słowa: „Jesteście świątynią  Ducha Świętego”. Czuję, że naprawdę we mnie zamieszkał.

Chwała Panu.

Dorota

W życiu codziennym człowieka świeckiego wiele czynników oddala go od wiary. Z perspektywy czasu tak stało się ze mną. Jestem osobą praktykującą. Co tydzień staram się uczęszczać we Mszy świętej niedzielnej, a także w Święta. Ale z biegiem czasu działania zaczynają wpadać w rutynę. I tak samo stało się ze Mszą świętą. Zaczęłam nie dostrzegać wartości i świętości tego Sakramentu Chodzenie do kościoła stało się nie tak ważnym. Bra-kowało czasu na naukę wiary, na codzienne rozważanie Pisma Świętego.

Będąc na REO odżyłam. Zrozumiałam, że jestem kochaną córką Pana Jezusa. Pana wszechświata, który nigdy mnie nie zostawi samej, który kocha bezgraniczną miłością. Przez Niego wszystko się stało. On mnie powołał do istnienia, pierwszy o mnie wspomniał. Na ile jestem małej wiary teraz mogę sobie to uświadomić.

Pan Jezus chce żebym była obecna w Jego życiu, chce mnie chronić od zagrażających mi burz. Chce abym prosiła, abym modliłam się do Niego i czeka na moją postawę wobec Nie-go. Żebym szła Jego ścieżkami i nie odwracałam się od Niego. Chce być ze mną. Ale to wy-maga pracy z mojej strony, ciągłej modlitwy i czynów. Niestety nie byłam uczciwa wobec Pana, nie wiedziałam jak bardzo jestem ważna dla Niego. Nie wiedziałam, że mnie aż tak bardzo kocha. Myślałam że Jego miłości nie wystarcza dla mnie i że jestem gdzieś obok. Otworzył moje serce. Sprawił, że za pomocą Ducha Świętego zobaczyłam Go. Dowiedziałam się, jak jestem dla Niego ważna. Jego miłość nie zna granic. Wlał we mnie duże zaufanie. Zobaczyłam jak wielu łaskami jestem obdarowana. On jest DROGĄ, PRAWDĄ i ŻYCIEM.

Podczas tych rekolekcji nauczyłam się prosić, nauczyłam się modlić nie do stereotypu, lecz do żywej Osoby. Jakież to jest ważne. A Pan Jezus obdarowuje swoimi łaskami, uzdrawia mnie i prowadzi swoimi ścieżkami do Boga Ojca, od którego wszystko pochodzi.

Najważniejsza jest MIŁOŚĆ. Jezus chce, aby miłować Go i zachowywać Jego przykazania, a On zaś będzie prosił u Boga Ojca – Ducha Prawdy, Ducha Pocieszyciela. I właśnie Duch Święty obdarowuje nas darami. Nie wiedziałam czym są Dary, którymi jestem obdarowana. Nie byłam świadoma że posiadam je. Pan Jezus pragnie żebym prosiła Go o Ducha Świętego i Jego dary. Teraz wiem, że prosząc, Pan ożywia je i mogę nimi posługiwać. Bez pomocy Ducha Świętego nikt nie może powiedzieć „Panem jest Jezus”.

„Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch, różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan, różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich.” (1 Kor 12, 1-11)

Beata Michalovska

Kiedy 25 czerwca uczniowie odbierali świadectwa ukończenia kolejnej klasy lub szkoły a do Różanegostoku wyruszyła pielgrzymka, w Hermanówce rozpoczynał się „Weekend uwielbienia”. Uczestnicy – to członkowie Odnowy w Duchu Świętym, Wspólnoty Kairos oraz Zespół Uwielbienia „OdNowa”.

Gdyby pisać o tym wydarzeniu sprawozdawczo, to nie oddałoby właściwej atmosfery tych dni. Dlatego napiszę może fragmentarycznie (jeśli chodzi o program), ale podzielę się swoimi odczuciami i przeżyciami.

W Odnowie jestem trzeci rok i wielokrotnie słyszałam i doświadczałam Bożej Miłości. Wiele razy rozważałam słowa, że „Bóg Cię kocha”, wiele razy słyszałam, że kocha mnie taką, jaką jestem, ale nigdy nie usłyszałam, że kocha mnie za nic! Tak, za nic. Bo po to mnie stworzył, by mnie kochać. Zostałam stworzona w pragnieniu Boga. A jak tak się „starałam”! Starałam się przypodobać, dobrać słowa na modlitwie, zadbać o postawę, zasłużyć, po swojemu, po ludzku. A tu usłyszałam, że On nie czeka na moje starania, aż będę lepsza, bardziej święta, On mnie kocha za nic. Ta prawda przemówiła do mnie najbardziej i przestałam się „starać” a zaczęłam słuchać i uczyć się uwielbienia, które stało się zachwytem dla Mojego Boga i Stwórcy. To nie jest łatwe, gdyż w modlitwie wiele razy skupiam się na sobie. To nie jest łatwe również dlatego, że świat wydziera mi brutalnie ten zachwyt, odwraca uwagę, proponuje wielość wrażeń, rozmywa ważne sprawy, proponuje zmodyfikowany system wartości, w którym człowiek, jego sukcesy, osiągnięcia, zaradność, piękno i przyjemności są najważniejsze. Ten weekend pozwolił mi stanąć w ciszy nocy przed Panem, znaleźć właściwą perspektywę, spotkać ludzi, którzy tak, jak ja chcą ochronić w sobie prawdziwe oblicze Miłującego Boga. Nocna adoracja i indywidualny czas na spotkanie z Panem w Najświętszym Sakramencie były okazją do uczenia się uwielbienia, tego zachwytu dla Miłości Boga. Pan Bóg jest godzien mojego uwielbienia i nie ma takiego czasu, który nie byłby właściwy, by to czynić.

Ten weekend uświadomił mi istotę kontemplacji Boga w ciszy mojego serca i znaczenie takiej modlitwy dla mnie samej. Kiedy Mojżesz rozmawiał z Bogiem, wszedł w obłok, który zakrywał Ich spotkanie, ale kiedy wyszedł z obłoku, jego twarz promieniała, jaśniała i lud widział to zmienione oblicze Mojżesza. Chciałabym, by moje spotkania z Panem Bogiem były dla mnie takie przemieniające, by inni doświadczali Miłości Boga we mnie.

Urszula

Weekend uwielbienia